ائمه .و آگاهی از غیبت (بخش نخست)
سؤال : علم غیب از آن خداست چگونه پیامبران و حتی امامان شیعه از غیب آگاهند ؟
در پاسخ این پرسش باید گفت که علم غیب به دو معنی اطلاق می گردد:
1- علم غیب ذاتی : دانشی که از درون موجود سرچشمه گرفته اکتسابی نباشد و برای ان حد و مرزی نباشد . چنین علم غیبی تنها از آن خداست و هیچ مخلوقی در این نوع علم همتا اونیست ،زیرا غیر از خدا آنچه در عالم آفرینش وجود دارد فقیر با لذات بوده دانش و توانایی را از خدای می گیرد .در این قسمت بین علم به محسوس و غیر محسوس تفاوتی نیست . انسان با اراده و قدرت خدا دیده باز میکند و اشیا را می بیند و یات امواج صوتی را میشنود
هر گاه اراده الهی – بنا بر مصلحت – بر این تعلق بگیرد که انسان والایی را در موارد خاصی از پس پرده غیبت آگاه سازد این امر ممکن و شدنی است و برای ان کوچک ترین مانعی نیست . افرادی عادی دریچه های گوناگونی به جهان غیب دارند تا چه رسد به انسانهای والایی مانند انبیاء و اولیا . در اینجا کلماتی از بزرگان حکمت و دانش را در این باره ذکر میکنیم:

شیخ الرئیس در نمط دهم کتاب اشارات می گوید:
اگر عارفی از غیب خبر داد و گذر زمان درستی ان را ثابت کرد او را تصدیق کن و به او ایمان بیاور؛ زیرا چنین آگاهی یک رشته اسباب طبیعی دارد.
شیخ در تنبیهات این نمط به برهان مطلب اشاره کرده و میگوید:
وقتی اشتغالات روح از طریق حواس کم شد برای روح انسان فرصتی دست میدهد که خود را از دست قوای طبیعی خلاص کرده و به جانب قدس پرواز کند و صورتهایی را در ان ببیند . این حالت گاهی در خواب و در حال بیماری برای انسانهای عادی نیز رخ میدهد.
سپس میگوید: اگر روح انسان قوی و نیرومند گردید به اطراف خود احاطه پیدا کرده فرصت آگاهی از غیبت در حال بیداری به او دست می دهد
شیخ این بیان را در بحث دیگر نیز تکرار میکند و میگوید :اگر به تو گفتند فلان عارف کاری انجام میدهد و یا به جسمی حرکت می بخشد یا خود حرکتی می کند که از توانایی دیگران بیرون است ؛ این سخن را انکار مکن ؛زیرا برای این کار رشته اسباب وجود دارد که اگر تو نیز از آن راه وارد شوی به همان مقصد میرسی(1)

ادامه مطلب را ببینید......